دابرخه زما دژوند د مړاو هیلو او مایوسه ارمانو هغه لمحې دي چي وخت ناوخته ئۍ زما زړه او ګوتي دې ته اړي کړي دي چي ئې تصویر پرکاغد یا د شعر او یا هم د انځور په بڼه رسم کړم او دا هغه زخمي احساس دي چي زما  د جنګ ځپلي او ویر ځپلي هیواد او خلکودژوندانه دپېښو څخه ئې تاثــُر اخیستی دی !
  دخالد مرګ دوطن دجنګه ستړي خالد مړ سو
  پښتانه ! چي ترڅو دپښتانه مرض درک نه کا
  دزنګاوات دیتم چغه بس ، پر ها تندي باندې شهیده کړله
  ستا ګناه ؟ همدا دی ګناه ته چي اسمان ته اسمان نه وائې
  مذهب یو داسي لیونی  چي بلا ئې لیونتوب وي 
  له ارغنده ګیلمن یمه هلمنده مسته هلمنده ! نن دي غیږه غواړم
  مسافره اشنا ماته به نه وائې چي ساندي دي د کلي راځي
  پاکستان ته ! ته مي تاریخ ته مي فرهنګ ته مي ایمان غوڅوې
  دډېوړندکرښه دادډېوړند په زور تپلې کرښه
  بې ګناه شهیدان په هغه شپه چي د اسمان مخ د سپینو ستورو له ټناکو ډک و
  کابله پام کوه کابله پام کوه پاڅون ونه کړې  ستا د دې ورانو کوڅو روئ در  وړمه
  ځوانمرګه یاره د حس افواج مي ستا په یاد پسي  جهان لټوي
  نګــــاره! نګاره ستا دغه سپېڅلئ ښايئست او دځوانۍ وختونه
  پردي لاسونه زمــــوږ تقدير ئې لـــــيونۍ کړ راروان پر مـــــوږ توپــــــان دئ
  پښتنه هيله زما دزړه په لوي جهان کښي
  خاموش اور زما تقدير کي تغير ښکاري + چه هميش وړمه غمونه
  ناصحه ! ناصحه !! بيا دي د منـــــــــــــــــــبر په غيږ کي
  وچکالي پلني پلني وريځي راسي
  مناجات ای باداره زمــــــــــــــانګـــــــــــاره
  وطنه زمــــــــوږ او ستا ميـــــــنه وطنه د مجــــــــــــــنون او دلــــــــيلا ده
  پسرلیه ! ای سپرلیه ! په خیر راغلې د ګلشن پر عاشقانو

بېرته شاته