څولـــــــــــــــــــــــــــــــــيوني ددغه کلي له توهمــــــــــــــته وځي
لکه ادم چي د خــــــــــــــــيالــــــــــــــــونو د دجنـــــــــــــته وځي
خدايـــــــــــــه منصور ته دي د کمي ګـــــــــــــــناه زېرئ ورکړ
چه ئې د حــــــــــــق نارې تر ستوني له غــــــــــــــــــيرته وځي
دا شرينو ښکــــــــــــــل کړه په شونـــــــــــــډو د شفق لاسونه
که خوار فرهـــــــــــــــــــــــاد د کولنګونو د زحمـــــــــته وځي
بيا د سپوږمۍ پــــــــــــر مخ پراته دي کوم خــــيرن لاسونه
چه هـــــــــــــــــــــــر مجنون د خپل لــــــــــــــيلا د محبته وځي
چه ئې سجدې پر هسک تـــــــــندي قسمت ليکلي نه وي
خود به سنګسار له دې کوڅــــــــــــــــــــو څه بې عزته وځي
دې کربـــــــــــــــــلا ته ناسوري زخمونه چــــــــــــــــــا راوړي
چه څو پـــــــــــري کړي غاړي مرګ ته بې حسرتـــــــــــه وځي
ښائې فلک پــــــــــــــــــه سپېرو ګوتو وي تش جـــام نيولئ
چه ميخانـــه کي نن ساقي له سخــــــــــــــــــاوتـــــــــــه وځي
نن چه مُريـــــــــــــــــد سو حــــــــــيدري وطـــــنه ستا د ميني
نـــور به فريب کاره پــــــــــيران ټول له دې خلوتـــــــــــه وځي
نيويارک ٢٤ / ٢ / ٢٠٠٣ | 
